Yaşamın içinden Gerçek ve Hüzünlü Bir Hikaye

Adam ona bir kez daha göz atti. Üstündeki pantolonun sol kismi, dizinin alt kismindan sonra bostu. Bu yüzden de saga sola uçusuyordu. Çocugun baktigi ayakkabilar, sanki onu kendinden geçirmisti. Bir müddet öyle durdu. Daldigi hülyadan çikip yola koyuldugunda, adam dükkândan disari firlayip: – “Küçüüük!” diye seslendi.”

Ayakkabi almayi düsündün mü? Bu seneki modeller bir hârika!” Çocuk, ona dönerek: – “Gerçekten çok güzeller!” diye tebessüm etti, “Ama benim bir bacagim dogustan eksik”. – “Bence önemli degil!” diye atildi adam. “Bu dünyada her seyiyle tam insan yok ki! Kiminin eli eksik, kiminin de bacagi. Kiminin de akli veya vicdani.” Küçük çocuk, bir sey söylemiyordu. Adam ise konusmayi sürdürdü: – “Keske vicdanimiz eksik olacagina, ayaklarimiz eksik olsa idi.” Çocugun kafasi iyice karismisti. Bu sefer adama dogru yaklasip: – “Anlayamadim!. dedi. Neden öyle olsun ki?” – “Çok basit!” dedi, adam. “Eger yoksa, cennete giremeyiz. Ama ayaklar yoksa, problem degil. Zaten orda tüm eksikler tamamlanacak. Hâttâ sakat insanlar, saglamlara oranla, daha fazla mükâfat görecekler…” Küçük çocuk, bir kez daha tebessüm etti.